Nauka o Drodze Krzyżowej

Ojciec św. Benedykt XIV, ze wszystkich nabożeństw o męce Pańskiej najwyżej cenił nabożeństwo "Drogi Krzyżowej", a to dlatego, że jest ono najskuteczniejsze, "aby grzeszników do pokuty pobudzić, oziębłych nową gorliwością rozgrzewać, a sprawiedliwych coraz to do większej doskonałości doprowadzić".

Obchodząc drogę krzyżową, stawiamy sobie przed oczy tę świętą drogę, którą Pan Jezus postępował, ciężarem krzyża obarczony, od domu Piłata aż na Górę Kalwaryjską, na miejsce ukrzyżowania.

Najświętsza Maryja Panna po Wniebowstąpieniu Chrystusowym, często tę drogę świętą, tak sama, jak też w towarzystwie świętych niewiast odwiedzała, a za jej przykładem poszli i pierwsi chrześcijańscy mieszkańcy miasta Jerozolimy i Ziemi Świętej. I oni odwiedzali pamiętne miejsca męki Pańskiej. W dalszych wiekach przybywali pobożni chrześcijanie i z najodleglejszych krajów, aby te miejsca święte, które Pan Jezus potem swoim i krwią najświętszą pokropił, poznać i serdecznie uszanować, a stąd i zyskać pożytek zbawienny.

Kościół św., aby zachęcać wiernych do odwiedzania tych świętych miejsc, obdarzył je z powierzonej sobie skarbnicy zasług Chrystusowych licznymi odpustami, które odwiedzając pielgrzymi mogli uzyskać. Gdy zaś dla wielkiej odległości nie każdemu można było przybyć do Ziemi Świętej, kiedy te miejsca święte dostały się pod panowanie Mahometan, nieprzyjaciół Krzyża Chrystusowego i całego chrześcijaństwa, a odwiedzanie tych miejsc świętych połączone było z największym niebezpieczeństwem życia, wtedy dozwolił Kościół św., aby i w innych kościołach i kaplicach urządzano w krzyżach, obrazach i innych wizerunkach pamiątki bolesnych zdarzeń drogi św. w Jeruzalem i udzielił nawiedzającym te wyobrażenia tajemnic męki Pańskiej tych samych odpustów, jakie były udzielone nawiedzającym miejsca św. w Jerozolimie.

Do zaprowadzenia i rozszerzenia nabożeństwa Drogi Krzyżowej, w obecnej formie, przyczynili się ojcowie zakonu św. Franciszka. Tym ojcom oddana jest od roku 1343 straż nad miejscami świętymi w Jeruzalem. Zamieszkali tam ojcowie rozkochali się w odwiedzaniu Drogi Krzyżowej tak bardzo, że powracając do ojczystych krajów, dalej to nabożeństwa kontynuowali i rozpowszechniali.  Urządzali oni w pobliżu swoich kościołów podobną Drogę Krzyżową, jak Droga Krzyżowa w Jeruzalem. Dzielili miejsce na 14 stacji, to jest na 14 miejsc do rozmyślania, a te miejsca oznaczali przez ustawienie drewnianego krzyża, które później ozdabiano obrazami, przeważnie Pana Jezusa. Później urządzano podobne stacje po różnych kościołach - tak na przykład św. Leonard z Portu Mauricio urządził za swego życia 572 Drogi Krzyżowe, a teraz rzadko znaleźć można kościół lub kaplicę, gdzie nie byłoby Drogi Krzyżowej.

Jakie zaś są szczególne owoce nabożeństwa Drogi Krzyżowej? Oto przez obchodzenie Drogi Krzyżowej wzrastają w sercach ludzkich następujące cnoty: 

1. Miłość do Jezusa Chrystusa cierpiącego i za nas na krzyżu umierającego.

2. Żal i skrucha za grzechy, za które Pan Jezus tak wiele musiał cierpieć.

3. Poddanie się pod najświętszą wolę Ojca niebieskiego w krzyżach i utrapieniach, które Opatrzność Boska na nas dopuszcza.

4. Wytrwanie w dobrym aż do śmierci.

Oprócz tych owoców łaski Bożej możemy dostąpić przez obchodzenie Drogi Krzyżowej bardzo licznych odpustów zupełnych i cząstkowych.